Temenniler
Temenniler
İyi dilekler
Ve sonuç adetten ibaretler.
Çok yazdım her meslek grubunun kendi içinde sefası var, cefası var,ezikliği var ama hep ahde vefası var.
Ben ilkokulda iken öğretmenim benim en büyük ebeveynimdi.
Tabumdu...
Yeri gelir anne-babadan bile daha etkendi otorite oluşturmam da.
Çünkü yanlış bişey yapsak ufakta olsa ;-öğretmenine söylerim tehditleriyle nasıl da kimyamız ve vücut dilimiz değişirdi.
Bu bir öcüden korkma değil, bu bir dağların zirvesinde olan saygıydı.
Korku değildi.
★
Öğretmenlerimiz adımızı öğrenip hele de lise ya da üniversite de adımızla hitap etseler, onu ''ayrıcalıklı olma'' zannedip etrafımıza üstünlük bakışlarıyla tebessüm ederdik,
Her insanın ilk, ortaokul lise ve Üniversiteye dair yığınlarca dolu anısı illaki vardır.
Yazsam sayfalar yetmez.
Acı ve tatlı.
★
Benim bu sabah aklıma gelen hüzünlü bir anıydı.
Babam ilkokulda bir sınıfa beni öğretmenime teslim edip hemen gitmişti... Nasıl panik yaptım anlatamam Ama diğer çocukların anneleri de vardı yanlarında onlar bırakıp gitmemişlerdi...
★
Birden içimi kaplayan hüzün, ağlamaklı, panik, korku, terkedilme duygusunu o zaman yaşadım ilk hayatta.
Sınıf sanki ana-baba günü, öğrencinin esamesi yok!
Bir serçe kadar küçük ve telaşlı yüreğimin hissettiği bırakıtlıkla hemen pencereye koştummm.
★
Babam meğer gitmemiş, Cumhuriyet İlkokulunun kaldırımında çokça olan söğüt ağaçlarının arkasına gizlenmiş duruyordu, acaba çok ağlarsa Ayla diye düşünüp belki de yanıma gelecekti...
Gördüm onu.
Sevindim
Beni bırakmamıştı...
Sonra öğretmenimiz geldi yanıma...
Ayla bak, arkadaşınlar var burada, Penceden çekil, buraya gel demişti.
★
Uyum sağlamıştım.
Yazdığımın; hatıralarımın Trajik yönü ise 7 yaşından sonra babamla ilkokul öğretmenim bir kez daha buluşmuşlardı; yoğun bakımda
ETİKETLER:
